ريگســـــــار

تراز بلند و زیبای زندگی چنان ما را فریب میدهد که ناخودآگاه می پذیریم که آینده روشن است و این آینده روشن را در رویا های عاشقانه بچگی و درست در ایام جوانی دچار می شویم تا جایی که عربده های احساسی را به دنبال خواست های سالم و نا سالم چنان وفور میدهیم تا چیزی ازین گوشه و کنار دروغین بدست مان بیاید.

روز اول مکتب را تنها برای آموختن الف و ب سپری میکنیم و درین دو حرف با دنیایی از آرزو و رضایت خاطر به خانه بر میگردیم، رسم زندگی همین است.

غول های دنیای بی تعریف در انتظار ما هستند و به زعم خودشان ما را تقدیم جامعه می کنند تا روشنایی و ثبات را برای فرسودگی های شان مهیا کنیم ولی ما بی خبر از اینکه در گناه این غول های بی پروا می سوزیم و نمیدانیم راه ما هموار است و یا بلند نشیب های پر خاطره.

آنهایی که یک لباس نسبت به ما زیادتر پاره کرده اند همه چیز را میدانند و باید بدانند حتی اگر نمیدانند باید غرور عشیره ای را از دست ندهند و دانا جلوه کنند. اینجاست که نسل من تحریمیست ازعشیره بازی های پیشینیان و چون ما جوانیم با دید جوان های بی تجربه نگریده می شویم و تمسخر می گردیم چون بزرگان مان شیره این عشیره اند، حرف شان یکی است چون از پدر چنین بوده اند.

گاهی که حافظ می خوانم می بینم که پدر او مرد جسور و کار دانی بوده و برای پسرش پدر خوبی هم شده چون خواندم که حافظ عشیره اش را شکیبا تر از نسل پدران ما میدانست، با این در هم و برهمی من هم پدر نسل آینده ام و باییست راهی را به فرزندانم معرفی کنم تا نه من را عشیره تک حرفی بدانند و نه خودشان در خواب رویای نیستی کشانیده شوند، آینده بسیار مبهم و صد راهی با کردارهای گوناگون وارونه های افکار بی ساحل را این در و آن در جستجو نکنند.

بعد از اینکه یک عمر زنجیر بی صاحب را در پاهای مان بستیم باید کلیدی برای رهانیدن پا ها ازین قلاده های بیهوده در یابیم، این قلاده ها ما را به تباهی می کشاند و این تباهی مردابیست از شیره صد نسل از عشیره ها، ما خودمان را در طرز دید دیگران توهین میکنیم و به شدت متاثر و دچار خود دوری شده ایم تا جایی که و قتی دهن مان را باز می کنیم تعفن تمام این عشیره ها از دهن ما بیرون می شود.

در پیشانی ما نوشته اند که ما دردیم و حتی درد مشترک و برای زندگی کردن صد بار می میریم و باز هم از مرگ هراسان عنوان های درشتی را با همان وقار و غرور خاص بچگانه می نویسیم و پیرامون مان را ملغا اعلان می کنیم غافل ازین که دیگران هم در پس منظر واقعیت های انسانی دیدگاه های زیادی دارند که در همین ورق پاره ها می نویسند.

گروهک های فکری زیادی، جامعه را زندانی ساخته و هر روز به تعداد این دسته های بی فردا اظافه می شود ولی، هیچ گاهی نتوانستیم درون سیاه خود را ببینیم و معیار مقایسه را خودمان قرار دهیم و تا جایی که نقاب های گوناگونی را در تاریکی شب به سر مینهیم تا یکی ازین چهره های آتش زا را برای شرارت انتخاب کنیم ولی، غافل از اینکه چهره خودمان یکی از شریر ترین رونما هایی است که تا حال موفق به دریافتش نشده ایم.

ایمان را در قلب مان جستجو می کنیم و نمی دانیم که ایمان را حتی می شود دید، مطالعه می کنیم تا فردای اکادمیک مان پر معنی و با بار های گهر پدید آید ولی از هرزه هایی که تفکر ما را میرنجاند بی خبریم.
در جوانی به هر کوه و دره ای می زنیم تا جایگاهی در میان جامعه داشته باشیم و دیگران ما را محترم بگویند ولی روزی که به این برتری نایل آمدیم چهره اصلی نا پاک مان ما را سلام می گوید.

سوال اینجاست که با این چرند ها می توان دنیا را در واقعیت ها جستجو کرد؟
آیا واقعیت ها چیز هایست که عشیره به ما داده و ما هم فکر میکنیم راستی و روشنی همین هایی اند که به ما آموزانده اند؟
آیا این زندگی آغازیست برای دگرگونی و یا فرجامیست بسوی گرداب؟
بدرود تا افکار پراکنده دیگر

جمشید یما

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: