ريگســـــــار

آی مردم ! من فرزند خسته این وطنم ، خسته چرا هستم؟ بخاطریکه این وطنم خسته شده از دها بد بختی، دها خونریزی ، دها قتل وقتال ، دها غارت ویرانی و تبهکاری است ، در طول عمری که دارم دروطن خود شاهد همین گونه رنج و محنت و حوادث بوده ام و چیزی از این بیش به نظرم خطور نکرده است و من هیچ باری شاهد خوشی و لبخندی از هموطنانم نبوده ام و تمام عمرم در پریشانی گذشته و مردمم را دیده ام که چنین حالی داشته :

روزی طفلی را شاهد بودم که در سوگ پدرش نوحه میکرد و با نگاه های حزین بطرف خواهر و برادر قد و نیم قد صغیرش بغض میزد و به دامان مادر بی پناهش پناه می برد و زار زار گریه میکرد.

به خود می گفتم که آینده این اطفال چه خواهد شد، جنگ یگانه نان آور فامیل را از نزد شان ربوده بود. فقر و بیچارگی بیداد میکرد و همه دار و ندار شان را به یغما برده بود و دیگر آنها کسی نداشتند که زمینه پرورش، تعلیم و تحصیل را برای شان فراهم میکرد.

همیشه در ذهنم سوال خلق می شد که چرا ما انسان نیستیم که خوشی به سراغ ما نمی اید؟، ما حق نداریم خوش باشیم؟ آیا شما خوش هستید این همه نا بسامانی ها را که چه بیداد می کند؟ آیا شما خوش هستید این همه ویرانی و تبهکاری خانه خرابی هارا که چه فریاد می کند؟ آیا شما خوش هستید این همه جنگ و خونریزی ها را که شیاد میکند؟

آیا شما خوش هستید که بی برادر باشید و برادر تان در پیش چشمان تان بمیرد و جان بدهد و یا فرزند زخم خورده ای را با دستان خود از زمین برداشته دوان دوان به بیمارستان ها تحویل نمائید و شاید غم بی مادری را از اثر عمال انتحاری و انفجاری اجانب بسیاری از ما و شما کشیده باشد ، بیاد داریم خواهرانی را که در سوگ برادر آغشته به خون تکلیف عصبی پیدا کرده و بار دوش گردیده و یا با از دست دادن شوهرش در حوادث انتحاری که اشعه آفتاب و مهتاب موفق به دیدارش نشده بود در کوچه و پسکوچه مجبور به تگدی گری شده و مادری را که در غم فرزند دلبندش اشک ریخته و چشمش نابینا شده ، پدری که در آه و زاری و اندوه پسرش به گلیم غم نشسته و بار سنگین آن شانه هایش را خم نموده که اطفال بی خبر از همه چیز به عقبش رفته و به تمسخر از او پرسیده که بابا چه گم کردی؟

آیا ما همه روزه از روی جاده ها و سرک ها ، خانه ها و منازل ، دفاتر و مکاتب باید خون بشوئیم و اجساد برادران و پدران و خواهران و مادران و فرزندان و در یک کلام هموطنان را برداریم و راهی گورستان ها نمائیم، ما دیگر کاری بجز از قبر کنی نداریم؟ آیا همه روزه به ادای فاتحه خوانی مصروف باشیم؟ کوه و کمر وطن ما هدیره شده دیگر بس نیست؟

ضرب المثل مردم ما است که میگویند: ماهی را هر وقت از آب بیرون آری تازه است. حالا هم دیر نشده که ما به خود بیائیم آب به آسیاب بیگانه نریزیم در خود فرو رفتگی ها را وداع گوئیم دست اتفاق و اتحاد را به همدیگر داده با الهام از اینکه صلح خیر است به آرمان صلح خود را نزدیک سازیم زیرا صلح و برادری و آبادی و آرامی در کشورآرزوی من است.

پایان
نویسنده : صادق احمدی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: